WAARSCHUWING! Lees dit niet als je allergisch bent voor taal- en spelfouten want reken erop dat je neus van mijn schrijfsels gaat snotteren en jeuk je zal bekruipen. En die dikke opgeblazen tong; sorry je was gewaarschuwd.
Ik weet dat er mensen zijn die allergisch zijn voor taal- en spelfouten. Op Google zag ik in de vluchtte dat er iemand een lijst had geschreven met de meest irritante spellingsfouten.
Kijk hier gaat het mis.
De persoon van het artikel schrijft spellingsfouten en de spellingchecker op mijn computer zegt: “spellingfouten”. En ik weet het niet, echt niet. Ik doe zeker wel mijn best om enigszins begrijpbare taal op papier te krijgen. Taal blijft gewoonweg niet goed hangen bij mij. Ik krijg het niet in mijn systeem. En dan te bedenken dat ik zo vaak blokkeerde en paniek voelde als ik verslagen moest schrijven. Zelfs onzeker was om hartelijk gefeliciteerd op een verjaardagskaart te schrijven. Ik ging het 10 keer nalezen. Of….soms wilde ik via een kaart iemand een hart onder de riem steken en mooie bemoedigende woorden schrijven. Waar ik dan uren over nadacht om dan vervolgens te komen met “Sterkte”.
En wie bepaalt nu eigenlijk hoe je iets schrijft, mag ik hierover ook nog zelv beslizzen😜
Ik ben een voeler bij mij gaat het op gevoel. Herken je dat? Ik voel wat ik schrijf en voel ook wat jij schrijft. En ach natuurlijk zie ik ook weleens een taal “foutje”, who cares ik voel het of ik voel het niet dat kan ook. Een verhaal resoneert of het resoneert niet. De strekking van het verhaal wordt door mij echt wel begrepen. Ook met taalfouten.
Ik heb een heleboel andere kwaliteiten: ik kan goed luisteren, ik zie jou, ben creatief, vindingrijk, ik kan mensen inspireren, zie zoveel moois in ieder mens. Heb mensenkennis, zelfkennis, ben integer en open. En ik heb de moed om mezelf bloot te geven (ook in mijn schrijfsels).
Dus laten we elkaar beloven om wat minder kritisch te zijn en niet alleen als het gaat over taal- en spellingsfouten. Als ik iets schrijf dan schrijf ik het vanuit mijn donder…en dan ben ik niet met het kofschip en andere ongein bezig. Het leidt me af. Wanneer ik teveel in mijn hoofd ga zitten dan maakt dit het schrijven minder leuk.
Nog belangrijker; laat je niet weerhouden door de kritische blik van de ander. De ander ben JIJ. Zolang jij nog mee gaat in hun verhaal is het jouw verhaal. Zolang jij je laat belemmeren door wat andere van je denken en je bang bent voor hun kritiek. Of heb jij nog het idee dat “op je bek gaan” werkelijk bestaat en maak je je door deze belemmerende gedachtes en oude patronen, kleiner en onzichtbaar? Vraag jezelf dan af of er niet iedere keer een klein stukje mooie lieve jij verloren gaat?